19.7.13

Πυθία

ΜΝΗΜΗ
Άγγελου Σικελιανού
Και Εύας Πάλμερ
που το 1927 αναβίωσαν
τις Δελφικές Γιορτές

Ποιος θα μαζέψει το μοιραίο:
Ο έρωτας, είπε η Πυθία
                         
Ωραία κόρη
Κόρη του ήλιου
σαγηνεύει το υποχθόνιο
Μαντεύει με ευσπλαχνία και τρόμο
Αχνίζεται και μαντεύει
Σε τρίποδα ασημένιο και χρυσό
Καίει στους μηρούς της τη σκέψη
                         
Μαίνεται ο καιρός . . .
Και το έρεβος μπήκε στη γήινη περιπέτεια
να ορκιστούν οι θεοί στους ανθρώπους

Ο Απολλώνιος ιερέας
εραστής πανικόβλητος
ξεστόμισε τη μαντεία
Προσοχή στα φτερά!
Όλοι θέλουν φτερά να πετάξουν
Στις  γλυκειές απολαύσεις
Οργιώδης η φύση
τα γλυκά τους φιλιά
Τα παλλόμενα σώματα
Αχ, εσύ με φτερά παγωνιού
το λαμπερό των χρωμάτων
Αχ, εσύ, εσύ σαν παγώνι
μην πετάς μακριά
τη μαγεία των μύθων
                         
Η ωραία Πυθία
ενσαρκώνει ιδέες
Στους ατμούς οι αλύτρωτες ώρες,
θύτες και θύματα
Συμμαχεί με ορδές ανεξέλεγκτες –
όπως κάθε εποχή
έχει ορδές ανεξέλεγκτες,
οι ανθρωποφάγοι
και το νερό της Στυγός
αποθηκεύεται για ματωμένες ημέρες
                         
Η φωτιά και το μάρμαρο . . .
Ο έκπαλγος χρόνος
και « εν οίδα ότι ουδέν οίδα»
και «μηδέν άγαν»
Και εκτός διανο’ιας ο παρόντας θεός
Και η φύση με αριθμούς θερμομέτρων
αναλόγως ελάλησε,
όσα ξέρεις – δεν ξέρεις
χωματένιο μου αίσθημα
τραγικό και ωραίο
μόνο και όταν μιλήση ο ήλιος
θα πη την αλήθεια
                         
Τρίβεται και μαντεύει . . .
Τρίβει στις χούφτες της
Μορφές σαν το ψωμί
να ταίση νεοσσούς
της γνώσης των μάγων
Και αχνίζει η αφάνεια
Και μυρίζει το αίμα
το κρυφό που χαράζει
η βουή του αέρα
 Η μανία η μάντισσα
Η μαντεία η ζάχαρη
στο ποτήρι του τρόμου
και σχεδόν στο χρησμό
καταφεύγει ο λόγος
Η μαντεία η μάντισσα
φυσαλίδες αχνός
η βροχή του φωτός
Ιστορούν οι ειδήμονες
οι απαρχές των φονιάδων
Και γυρίζει ο κόσμος
το αρχαίο τραγούδι
του ουρανού και της γης
στα μειλίχια υγρά των σωμάτων
                         
Να υποταχτής στο σχέδιο του πηλού
ω, των μαρμάρων μάντισσα!
Με λυγμούς των υδάτων
στο δάκρυ της πέτρας
το μυθικό των ανθρώπων
Με φλόγες στο στόμα
ταράζει τα σπλάχνα
ο νόμος της δάφνης
                         
Η Πυθία χορεύει στα οργιώδη
μεσάνυχτα
και παραδίνεται
στους εφιάλτες των Κροίσων
Με αστραπές στον αστράγαλο
άναβε ίσκιους να βρει το θεό
του φωτός
Την τρελαίνουν τα μύρα του Φοίβου
Τα μύρα που καίγονται
να περάση στο αίμα το εύοσμο κύμα
το πικρό παρελθόν του εόντος
Την τρελαίνει η λατρεία του Φοίβου
Πεσμένη τα απίστομα εισπνέει στο θειάφι
τον άχρονο κόσμο
Συλλαβίζει τη νάρκη:
Με το σώμα ξανά αποκτάς πεπρωμένο
Την τρελαίνει το δίλημμα Φοίβος . . .
                            
Η Πυθία μασάει τα φύλλα της δάφνης
και πίνει την πίκρα των λιμασμένων
καιρών
Δεν υπάρχει τροφή
Δεν υπάρχει νερό
Δεν υπάρχει αγάπη
Ανοίγει το χώμα και πνίγονται στις θάλασσες
τα πλήθη της δίψας
Γενικός πανικός! Ταπεινώνει το φως 
Η κραυγή της γης
που σκοτώνει
Τρέμει και ικετεύει
Απόλλωνα!! Δωδώνη!!
Σώστε την Ευρώπη απ την τοκογλυφία
απ του βάναυσου ταύρου την αρπαγή
Σώστε τους λαούς απ΄την απελπισία
του Σιγκάλεφ
                         
Μικρό μου πέρασμα
από τούτο τον τόπο . . .
Με βήματα μεγάλα
πάμε στους Δελφούς
να δούμε τι απόμεινε
απ το Μαντείο και τα πλούτη
Όλα τα ταξίδια τελειώνουν εδώ
στον αφαλό του κόσμου
Εδώ στο φυσικό αριστούργημα
στη Δελφική πέτρα
Σ αγκαλιάζω και σε φιλώ
πέτρα Αρχαία!
Δειλινά των Δελφών . . .
Τρυφερά δειλινά του Απόλλωνα
ο καιρός επιστρέφει ευωδιές στον αέρα
Ευωδιάζουν τα αγάλματα
οι τσακισμένοι κίονες, τα μάρμαρα
και όσα απόμειναν
από τις πανωλεθρίες των ανθρώπων
Ο Ηνίοχος των Δελφών
 αυτή η ανάμειξη του χαλκού με τη διάνοια
 αυτό το ωραίο άγαλμα
με τα ωραία μάτια
με τα κομμένα ηνία στα χέρια του
οδηγεί φανταστικά άσπρα άλογα
με φτερά
Με άρμα χρυσό τρέχει με τους αέρες
προς το μέλλον Και  το ύστερο μέλλον
ως μέλλον του ανθρώπου
Ίτε!
                         
Μέταλλο μεν το τρυφερό
και το σκληρό του αίμα
ιδιόρρυθμο τοπίο οι Δελφοί
Δύσβατες σκέψεις
η συνάντηση θεών και ανθρώπων
Το πυρ της Θέτιδας
πύρωσε νου δυστυχίας
Το βέλος του Φοίβου
στην ανίδεη φτέρνα
έφερε θάνατο
                         
Γοητεύεις τη σκέψη μου
και σαν φως σε ξέρω
Ευλάβεια προστασία
απρόβλεπτη καταγωγή του ωραίου
Ένα μεγάλο πνεύμα
Ένα πνευματικό μεγαλείο
κάθεται πάνω στην πέτρα των Δελφών
και εμπνέεται
την αρμονία του τόπου
Στις σμιλεμένες πέτρες
υγραίνουν οι δροσιές αρχαίο αίμα
                         
Αρχαίο κάλλος  . . .
Μοιραίο κάλλος των θεών
να έχει προέλευση
ο πόνος του ανθρώπου
Ο Ανταίος προοίμιο
ανεβαίνει το σθένος
να γεννηθή ο επόμενος
Κουνιούνται τα κλαδιά του ουρανού
βελάζει το υποχθόνιο κοπάδι
Ο εντονότερος χρησμός σαν ίχνος βήματος
πατάει στους αιώνες

Η μία ζωή δε φτάνει

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου