19.7.13

Ο Αίολος

Ήρθε να τον ξεναγήσω στα αρχαία μας
δεινά Ιλίσια
έτσι όπως είναι τώρα
στις περιέργειες των αιώνων
Ο δρόμος μια αρχή
στην κλειδωμένη τρύπα
                          
Ιδανικά φοράει
μάσκα λυτρωμού
άψογος σαν άγνωστος
ωραίος και προγραμμένος
Ασήμωνε τους ίσκιους
και τους έπλαθε
έτσι όπως είναι όλα
τώρα
Αιώνες απ τα Παναθήναια
συν Αθηνά και συν παραίτηση
Ένταση φανερή
δεν προχωρούμε!
                          
Η γνώση σαν αγέλη
σε γη καμένη
Απόλογος θερμών – ψυχρών
ρευμάτων
ψεύδη της αφυδάτωσης
Εδώ περνάει η ζωή
ακόμα και με παραισθήσεις
Μασάνε το μυαλό
ίνες σκληρές και δηλητήρια
κι αυτά που δεν αφήνουν στάχτη
Λάμπουν και σβήνουν οι καιροί
Και πάλι το θηρίο
θέλει να είναι άνθρωπος
                         
Γελάστηκε
πως είναι μόνο το μαχαίρι του
Και έσφαξε τους χορευτές
μακριά απ την εστία
Τα λάφυρα πάντα ίδια!
χοντρό κεφάλι η αποσύνθεση
Οι παγωμένες χειραψίες
                         
Μπαίνει βουή και στα χαρτιά!
αυτό που ζει και εξαντλείται
το ίδιο αποκάλυπτε:
παραγωγή αθλίων
ο άθλιος λαβύρινθος
Ο από μίμηση θάνατος
κι ο προστατευτικός μιμητισμός του
διάρρηξη των αισθήσεων
Σκοινιά κλειδιά καταπαχτές
η καρατόμηση του άφαντου
κυμάτιζε στη θρυαλλίδα
                         
Περπατεί με τον αέρα
τι φανερή δολοφονία!
δε βρέθηκε ακόμα ο φονιάς του
Το πτώμα του κυλάει στο οξύ
με νύχια ατσαλένια
Αθώα η καταπαχτή;
Αθώα η διαφάνεια;
Μνήμη αλέκτορος!
                         
Η μνήμη παίζει θέατρο
Φουσκώνει  το πανί τρύπιο
σηκώνει γιοφυράκια ατελείας
Τα περασμένα αισθήματα
χρυσά και κόκκινα χαλίκια των βυθών
Δοκιμασίες των υγρών και των ήχων
Εκεί που τραγουδιέται η ανάγκη
ψάχνουν να βρούνε τη φωτιά
ψάχνουν να βρούνε το νερό
και περιμένουν να ανθίση ο λαιμός
που φύτεψαν στην άμμο
                         
Τη μανιασμένη σφαίρα τους
όλοι ανέβηκαν
Όλοι έχασαν σ΄αυτό που είδαν
σ΄αυτό που αγάπησαν
Όλοι έπεσαν μέσα τους θρύψαλα
Ο Πλούτωνας ακέραιος στο ρομπότ
γαυγίζει όπως το σκυλί του
Η προσωπίδα και το πνεύμα της
                         
Ο Αίολος των ακραίων ανέμων . . .
Τις νύχτες άκουγε αόριστο το γνώθι
την επανάληψη των φθόγγων του Ορφέα –
αυτή η μανία που δεν λείπει απ΄τον κόσμο
πλανιέται στον κόσμο η ίδια σκιά
τη νύχτα που άκουγε η ζωή τον εαυτό της
τον πανικό της θάλασσας
τους σκοτεινούς αέρες
Τις νύχτες των ωκεανών που ταξιδεύει η ζωή
με ένα τραγούδι διατροφής
Τι τρυφερές ακρότητες έχασαν οι λαοί
στην παλινδρόμηση και ίσως η ανάκληση . . .
Η άνευ λόγου – παντομίμα
                          
Σοφία των ανέμων
ανοιχτό κεφάλι
οιστρήλατο πνεύμα !
Απ΄τα υπέρογκα μακριά
Απ΄τα ελάχιστα μακριά
σάλπισμα πάγων βροντερό
φτερό από το ρήγμα
πνιγμένοι στον αέρα – πνίγουν τον αέρα
σ΄αυτό το μαύρο άδειο
που γυρίζει
η γλώσσα της χαμένης σημασίας
καμπάνες στον αφαλό
χαϊδεύουν τα δίχτυα που τρέμουν
και γύρω τους αλλάζουν τα αντικλείδια
τα σχήματα ξεφυλλίζει ο αέρας –
η σοφή του ώρα κεραυνοβολείται
Ο Αίολος στις πηγές των ανέμων . . .
ω, οι πνοές του
και η άσπρη του φωνή στον πρώτο κόσμο
Μαγευτικά φαινόμενα ροών
και μουσική στον παγωμένο άνθρακα
Στους βορεινούς αφρούς εμπιστεμένα
και στον άνεμο το ανυπόστατο ζην
Η κακούργα ευφυΐα κληρονομεί την πλάση της
Στις εκλεκτές οσμές της πείνας
Με φυσαλίδες αίματος
το άλογο γόνος
εκπομπές και θυσιαστήρια
του μυστικότερου βίου
                         
Ο Αίολος στην κόκκινη σιωπή
μελαγχολεί και υπομένει την προέλευση
Σφραγίδα και τέλος
Δεν έχει ματαιότητα ο  άνεμος,,,,
Ομοιότητα που να τρελαίνει
και να θέλγει το αέναο
Και φιλί στο αυτί
από πριν
που ήταν προέλευση
                          
Τι κρίκος μνήμης!
Μια φορά ήτανε μύθος
και δεν αντέχει ο κόσμος τα πάθη του
Σκίζει τις σάρκες του να θρέψη τον αέρα
σκίζει την αίσθηση το τέλος
το μείγμα που βράζει
Με καλάμια και κέρατα
σφυράει το φως
τη σύνθεση άνεμος
Θρήνος μεγάλος !
η ξύλινη λατρεία να βρουν
το εκτός άλλο πρόσωπο
Το άγριο πουλί δεν έβρισκε νερό
και έπινε το αίμα του
Ακόμα κυνηγάει τον εαυτό του
στο ίδιο πλήγμα που είναι η μορφή του
και η οδύνη της αυτοζωής
Λιωμένα φτερά και πνοές
όλα ένα παρόν
σχήματα κοπής των πάντων
Ένας βίος η αλήθεια
« οιστρά και οδυνάται »
                         
Ο Αίολος . . . .
η ταραχή
και η αρχή του
ένα κορμί που διέρρηξε τον κόσμο
που έζησε στα χέρια σου
ένα κορμί πνιγμένο
Στον ίσκιο της παλάμης του
όλο το άσπρο φάσμα
με βρόγχους ταξιδεύει
Εκεί που κυματίζει ο πανικός
νέες ακτίνες στα νερά νέα ναυάγια
πλέει ο ρυθμός του κόσμου
Και όλα παίζονται
τα εκλεκτά παθήματα
οι τραγικές ζωές
                         
Στις πηγές των ανέμων του πλέει
ο ευτυχής μετεωρίτης
Ισάριθμος με τους λαούς και με τις θύελλες
στα ρεύματα και στις νεκροπομπές
λάμπει με την αίγλη του το κόστος της ζωής
την ύποπτη εμπιστοσύνη
Η αρχαία λύρα στο κατάρτι του
με υποχθόνιες χορδές
με δοξασίες
το στοιχειό αποφωνεί
να βγάλη θέαμα το δράμα
τις ερημιές των νοημάτων
Τα ουρλιαχτά των αιώνων !
                         
Ο τυχοδιώκτης Αίολος
με κόκκινο πανί στη μέση του
και τα μαλλιά του στον αέρα
Μίλια και θύελλες !
Ερωτευμένη τρικυμία των πελμάτων του
σαν ιαχή βαθιών νερών που πλέει
η όμορφη φυλή των καραβιών
Στις κοίτες των αφρών
και στις παλίρροιες
η Αρχαία Τριήρης πλέει
Το έθιμο το κάλλος του
ολόκληρη η διάλυση του παρελθόντος
γιατί περπάτησε στη διάσταση
με τους αχνούς και με τον ήλιο
Ο κόσμος τον ακολουθεί
με τις αποδημίες του
στις φυσαλίδες και στην έκλειψη
να μάση ιστορία
                         
Αθόρυβα σπάζουν τα αυγά
οι τρικυμίες
και ο μελανός αφρός
αυτού του άστρου που τρελαίνει
υπόδειγμα του Σύμπαντος
Και αυτό που λέμε νόημα ή ίσκιος στη στροφή
που πλέει
ένα όριο ακόμα ένα σώμα
με το μικρό του το μεγάλο
να θεαθή τον εαυτό του
Στη δίνη των παλμών και των κυμάτων
Εκεί που λάμπει η ευτυχία τη φθορά της
σαν πάλη με τα πέρατα
σα λοιδορία των παραδεχτών
Το μέλος άπειρο στην έκσταση του απείρου
το Σύμπαν υποκείμενο
με αφές που πονούν
την πρώτη τους ύλη
                          
Ο Αίολος . . .
μορφή συνολική έτσι φιλήθηκε
και αγαπήθηκε η ομορφιά του
Μ΄αυτόν συντάχθηκαν τα πέλαγα
και οι φωνές της θάλασσας
Μ΄αυτόν ταράχθηκε η γέννηση του κόσμου
στην ίδια του μεγέθυνση
στην ίδια του αφή
απτά σαν τα εφάμιλλα και το μαρτύριό του
Ω, η προέλευση των κέρινων φτερών
η φλόγα που δεσμεύτηκε για κείνον . . .
Γένος του ήλιου και του Κένταυρου
χτυπήθηκε και ενώθηκε με το χαλκό
και τις μεταφορές
Χτυπήθηκε και ενώθηκε με την προϊστορία
                         
Η τρελή ομορφιά του στο κύμα
υγρή γοητεία, με στεφάνια αφρών
εγείρεται και πλέει
εκεί που βλασταίνει το ιώδες φιλί
αρχινά το ταξίδι της φλόγας
Τον ταξιδεύουν οι γενιές με αριθμούς
έρωτας του νερού πάνω στο κύμα
και το νερό θεμέλιο της καρδιάς του
επιμονές και καταδιώξεις κάθε άφιξη
Και το παρόν του η πορεία
σφυρίχτε άνεμοι στα πέλαγα
το πρώτο του ξεκίνημα το πρώτο Έπος!
Σφυρίχτε οι άνεμοι!!!
                         

Η περιπλάνηση στους τρόμους
σφυρίχτε άνεμοι στα πέλαγα
Κινήθηκε έξω απ΄τον κόσμο
μιαν αποτύπωση δυναμικής ακινησίας
Ορμές των όγκων και του κόσμου η σταθερή
και η αόριστη
στραγγάλιζε τον ήλιο στα μαλλιά της
Και τόσο μαύρο !
Είδε στο κύμα αίματα
αλλά κανέναν
Είδε τον ίσκιο καραβιών
αλλά κανέναν
Κι΄ας ήταν να σφυρίζει κάποιος τέλος
και να γυρίση η φυλή από τη θάλασσα
Ναρθούν!
με τρικυμίες και με θύελλες
έτσι σιγά
με νηνεμία
έτσι Ελληνικά
τα σύνολα που πλεονάζουν
το γένος των Αιόλων
Ω, μουσική της Αιολίδας γης
που πάλλεις την καρδιά του
ω, ακοή όπως το αλάτι που περιμένει το νερό

να λιώση η πίκρα των Αιόλων

από τη συλλογή ΑΙΟΛΟΣ

Σε μορφή ebook στο τέλος της σελίδας


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου